Severien in Rabat

Lieve Periklessers,

De keuze voor de minor ‘Culture and Society in Morocco’ was eigenlijk al vrij snel gemaakt. Destijds zag ik studeren in een warm land met kamelen, djellaba’s en verrukkelijk voedsel wel zitten. Na mijn eerste maand ben ik erachter gekomen dat Marokko veel meer te bieden heeft dan wat ik in eerste instantie had verwacht. Sinds ik hier ben, heb ik namelijk nog geen kameel gezien, wat een teleurstelling. In deze blog wil ik jullie graag meenemen naar mijn leventje hier in Marokko.

Ergens verstopt in de smalle straatjes van de medina van Rabat woon ik samen met mijn gastgezin. Severien is blijkbaar niet Marokkaans genoeg, dus vanaf nu wordt ik Sabrien genoemd. De eerste avond wordt er gelijk een gigantisch bord met tajin voor mijn neus neergezet. Mijn Marokkaanse moeder spendeert uren in haar piepkleine keuken om de lekkerste gerechten in elkaar knutselen. Marokkanen houden ervan om overal een kilo suiker op of in te gooien. Laatst kreeg ik zelfs gesuikerde komkommer schijfjes bij mijn avondeten in het gastgezin.

Elke ochtend loop ik samen met mijn studiegenoten naar het NIMAR, het instituut waar ik deze minor volg. Onderweg is er een kans dat we worden aangereden door een auto, brommer of tram; stoppen voor een stoplicht is niet echt Marokkaans, toeteren wel. Op school leer ik onder andere Darija, waardoor ik nu op de Souk (markt) in mijn gebrekkige Marokkaans-Arabisch een praatje kan maken met de verkopers. Het overgrote deel van dit soort gesprekken eindigt in een handgebaren dialoog, waarin we lachend een poging doen om elkaar te begrijpen. Na schooltijd haal ik samen met mijn nieuwe vrienden lekkernijen op de Souk en gaan we urenlang kletsen in een café. Aan het einde van de dag kijken we, chillend op een rots, de zonsondergang.

Een paar weken geleden ben ik begonnen met surfen. De surfinstructeur ‘Bara’ heeft er zijn hobby van gemaakt om mij volledig te slopen. Nadat ik met al mijn krachten een golf heb getrotseerd begint hij weer met roepen: ‘Yallah, yallah, yallah!’ Vervolgens peddel ik met mijn kippenarmpjes zijn kant op en begint het tafereel opnieuw. Langzaamaan begin ik vooruitgang te boeken en win ik met gemak wedstrijden met mijn surf collega’s (tip: geef ze een duwtje in de rug dan vallen ze vanzelf in de zee).

De mensen in Marokko zijn ontzettend behulpzaam, goedgehumeurd en lief. Iedereen steekt zijn handen uit de mouwen om familie, vrienden of zelfs vreemden te helpen. Laatst was ik bijvoorbeeld op zoek naar een schaal van ceramiek. Tijdens mijn zoektocht kwam ik Mohammed tegen, met wie ik de rest van de middag schoffelend door de medina naar het juiste winkeltje werd begeleid.

Elke dag beleef ik hier weer nieuwe avonturen. Het leven in Marokko is niet te vergelijken met dat in Nederland. Ik vind het fantastisch dat ik de kans krijg om langzaamaan de Marokkaanse cultuur te ontdekken. Eten delen in het openbaar vervoer, elke vrijdag couscous en met je handen eten. Ik wens jullie allemaal veel succes met het kiezen van een minor. Als je er voor open staat om uit je comfort zone te stappen, is deze minor zeker een aanrader!

Bislemmah,

Severien